‘In zee gaan met de Roemenen bleek een meesterzet’

Zelfstandig interim jurist Kune Burgers was mede-eigenaar van vergelijkingswebsite Tandarts.nl. In een aantal Twinkles doet hij zijn belevenissen bij de oprichting en beginjaren van de start-up uit de doeken. Dit is het vijfde en tevens laatste deel van deze serie: de samenwerking met de website-ontwikkelaars in Roemenië.

Tekst: Kune Burgers

Hij wilde het doen met de Roemenen. Nu we Tandarts.nl hadden overgenomen waren we op zoek naar goede developers. Mijn medeoprichter gaf hoog op van de Roemenen en introduceerde hen bij mij. We belden een paar keer heen en weer en hun goede Engels viel mij meteen op. Na inspectie bleek Tandarts.nl te bestaan uit sterk verouderde software. Bovendien bleek dat de functionaliteit van de website nodeloos ingewikkeld was gemaakt. Ik maakte een plan hoe we de site konden verbeteren. Vol goede moed boekte ik een ticket naar Boekarest.

Dracula

Mijn medeoprichter presenteerde zich in besprekingen vaak als down to earth. Over mijn kleding had ik nog overleg gevoerd met hem. ‘Vanaf nu ben je een echte internetondernemer, dus loop je altijd in een T-shirt rond’, vertelde hij mij. Maar ik kwam uit de juristerij en daar was casual friday al revolutionair. Het was een zakelijke ontmoeting, dus wilde ik een goede eerste indruk afgeven. Dan maar niet in pak, maar wel een jasje en nette schoenen er onder. Daar liep ik dan in Boekarest netjes te wezen. Het begin van de Bulevardul Dacia zou je met enige welwillendheid chic kunnen noemen. Er stonden grote villa’s met hoge bomen aan de voorkant. Dracula zou het daar prima naar zijn zin hebben gehad. Maar aan het einde van de boulevard stonden vooral oude vervallen gebouwen en een enkele moderne kantoorkolos. Daar moest ik wezen.

Contrast

Ruim op tijd stapte ik uit de lift op de zevende verdieping. Ik werd welkom geheten door Andrei en Emanuel. Andrei was de eigenaar van het IT-bedrijf en Emanuel was zijn trouwe rechterhand. Ze waren in hetzelfde dorp in de buurt van Boekarest opgegroeid. Daarna waren ze samen wiskunde gaan studeren in Boekarest. Ceaușescu was nog aan de macht toen ze hun studie hadden afgerond. Ik stapte op hen af en begroette ze. We keken elkaar aan en ik concludeerde dat het contrast tussen ons niet groter had kunnen zijn. Laat ik bij mezelf beginnen: nogal lang en dun. Je zou ook graatmager kunnen zeggen: op mijn betere dagen weeg ik net zeventig kilo. Verder heb ik kort haar en lichte ogen. Zij waren klein van stuk en beiden hadden donker lang haar in een staart. Over hun tamelijk volle buik droegen zij een groot houthakkershirt, erboven een getint gelaat met vriendelijke bruine ogen. Het lijken wel kabouters, schoot er door me heen.

De dagen na onze eerste ontmoeting in het moderne kantoor bespraken we mijn plan om de website te vernieuwen. Van tevoren was ik wat zenuwachtig geweest. Zouden ze door hebben dat ik bar weinig van programmeren wist? Maar naarmate de tijd vorderde werden de gesprekken minder stroef. Zij vroegen of ik mee ging lunchen en waar ik van hield. Zij opperden een Frans restaurant in de buurt of een pizza: ‘Zeg maar wat je wil.’ Klaarblijkelijk bleef ik ergens last houden van zenuwen, want voor ik het door had zei ik: ‘Ik zou graag Roemeens eten.’ Andrei en Emanuel keken elkaar verwonderd aan. Dat hadden ze nog nooit iemand horen zeggen. Andrei moest even nadenken, dook toen zijn kamer in en vroeg of we een minuutje hadden. Emanuel kwam naast me staan en zuchtte. ‘Waarom wil je eigenlijk Roemeens eten?’ vroeg hij zachtjes. Het voelde alsof ze me niks wilden weigeren, maar dat ik het hen wel heel moeilijk maakte. Drie kwartier later had Andrei eindelijk iets gevonden. We stapten in een gele taxi en scheurden weg.

Beproeving

Vrijwel alle taxi’s in Boekarest waren van het merk Dacia. Roemenen spreken nog steeds met een zekere trots over het van oorsprong Roemeense automerk. Helaas is de Dacia niet gemaakt voor Hollandse lange benen. In de taxi mocht ik voorin zitten maar vanwege het lage dak kon ik mijn hoofd niet rechtop houden. De taxichauffeur rookte gewoon door en omdat mijn neus en mond vrijwel tegen het dak aangeplakt zaten, fungeerde die als een soort afzuigkap voor zijn uitgeblazen sigarettenrook. De taxichauffeur zag er armoedig uit: ongeschoren en met diepe groeven. Zijn sigarettenrook rook evenzeer armoedig. Om files te vermijden reed de taxi kriskras door Boekarest. Het werd een lange rit. De weg naar het door mij gewenste Roemeense eten werd een ware beproeving.

Op een plein konden we eindelijk uitstappen. Voor een imposant gebouw stonden bij de poort twee hellebaardiers. We daalden af naar de kelder en kwamen in een grote donkere zaal terecht. Ik kon er nauwelijks rechtop lopen. We waren de enige gasten. Andrei vertelde me trots dat je hier echt Roemeens kon eten. Emanuel sjokte achter hem aan, hij deed dit niet voor zijn plezier, dat was wel duidelijk. Nadat Andrei de specialiteit van het huis had besteld, kwam iemand die verkleed was als page het Roemeense eten brengen. Nog nooit zag ik zo’n grote berg vlees op een schaal.

Beloning

In zee gaan met de Roemenen bleek een meesterzet: ze waren goed opgeleid, kwamen hun afspraken na en werkten hard. In de jaren daarna bracht ik meerdere malen een bezoek aan Roemenië. Zo bouwde ik een band op met Andrei en Emanuel. Ze geven me tips en uitleg over internet, software en websites. We begrepen elkaar steeds beter en het voelde als collega’s, zij het op afstand.

Na een paar jaar van vruchtbare samenwerking, kwam de beloning. Tandarts.nl was genomineerd voor de verkiezing van Website van het Jaar, een prestigieuze prijs voor de beste websites van Nederland.

Noot: lees hier de vorige bijdrage uit deze reeks.

Kune Burgers is zelfstandig interim jurist. Hij deed de afgelopen jaren opdrachten voor Rabobank, De Brauw Blackstone Westbroek en KLM. Van 2011 tot en met 2019 was hij mede-eigenaar van een internetbedrijf. Kune studeerde rechten en bedrijfskunde aan de Vrije Universiteit in Amsterdam.