Wanneer ik in Shanghai was, ging ik altijd langs de Fabric Market om kleding op maat te laten maken. Binnen vijf dagen kon ik het dan ophalen, of laten bezorgen.
Deze kleding wordt niet op locatie gemaakt, maar in microstudio’s buiten de stad. Deze studio’s zijn weer omringd door hun textielleveranciers waardoor de lijntjes erg kort zijn. De stalletjes in de Fabric Market zijn dus slechts verkoopkantoren waar ze alles opmeten en de bestelling doorgeven. Maar, de laatste jaren staan er steeds meer stalletjes leeg in de Fabric Market. Dit komt omdat de textielfabrikanten en kledingstudio’s online zijn gegaan. Dankzij deze digitalisering kan de Chinese kledingindustrie naadloos inspelen op de platformen.
Fashion gevoed door platformdata
Zara, H&M en Primark staan hier in het Westen onder andere bekend als de grote fast fashion-winkels met een snel wisselend assortiment dat inspeelt op de laatste trends. In China worden deze Westerse merken echter niet als fast (fashion) ervaren. Zara staat bekend om zijn snelle supplychains: binnen dertig dagen kunnen ze al van ontwerp naar op voorraad in de winkels. Dit is dus traag voor Chinese consumenten. Zij kunnen binnen vijf dagen van een catwalkfoto naar thuisbezorgd kledingstuk.
Dankzij de opkomst van platformen in China is er veel veranderd in de manier waarop kledingbedrijven opereren; met socialmediaplatformen en de bijbehorende influencers is het heel makkelijk geworden om realtime data te verzamelen over welke trends er ontstaan en wat klanten willen kopen. De laatste fashiontrends kunnen al binnen een paar dagen op platformen te bestellen zijn.
Influencer kledinglijnen
Dankzij de platformdata en digitalisering van de kledingindustrie kunnen ook influencers gemakkelijk eigen kledinglijnen starten en verkopen aan hun fans. Het voordeel hiervan is dat zij geen voorraadrisico lopen en geen investeringen hoeven te doen in retailkanalen. Ze verkopen direct vanuit hun social kanalen. Een livestream is het startpunt om een kledinglijn te lanceren. Van elke variant zijn er slechts een aantal kleuren en maten, maar op het moment van livegang worden alle data verzameld: views, clicks, combinaties, orders et cetera. Deze data zijn direct beschikbaar voor de gekoppelde kledingstudio’s en hun textielfabrikanten. Zij kunnen daarmee plannen, opschalen en ervoor zorgen dat duizenden klanten hun kledingstukken binnen een week thuis krijgen. Dankzij dergelijke data is de verspilling in de keten en het ondernemersrisico flink verminderd.
De Chinese maakindustrie is dus al ver gedigitaliseerd; dit brengt de Chinezen snellere, maar ook effectievere productieketens. Wij maken in het Westen nog beperkt gebruik van deze digitalisering. Dat komt voornamelijk omdat we niet gewend zijn data op deze manier in te zetten. Maar dat moeten we wel gaan doen; je ziet dat de Chinezen niet op ons wachten. Zo is Shein al een succesvol Chinees fashionplatform dat de Chinese kledingindustrie verbindt met Westerse consumenten.
Fast fashion heeft een slechte naam vanuit duurzaamheidsoogpunt, maar ik vraag me af hoe we dit, logistiek gezien, innovatieve segment van de kledingindustrie toch ook duurzaam kunnen maken Any ideas or best practices?