Jarenlang heb ik netjes de heffing aan het HBD betaald. Het Hoofdbedrijfschap Detailhandel is semioverheid en je wordt automatisch geregistreerd via de inschrijving bij de Kamer van Koophandel.
In het begin vond ik het niet meer dan logisch dat ze bij het HBD alleen de belangen behartigden van stenen winkels. Later, toen het aandeel webwinkeliers groeide, stoorde mij dat. Ik heb meerdere nieuwsbrieven teruggestuurd met de melding dat er niets van waarde voor mij als webwinkel in stond. En op een gegeven moment heb ik me maar afgemeld.
HBD is een van de initiatiefnemers van het meldpunt (later gewijzigd in informatiepunt) oneerlijke concurrentie. Het is een website waar stenen winkels kunnen checken of de concurrentie die ze ondervinden van onder meer webwinkels aangepakt kan worden.
Idiote retourregels
Onder belangenbehartiging versta ik toch wat anders. Ik zou verwachten dat ze die idiote regelgeving over het verplicht moeten vergoeden van gemaakte verzendkosten bij retouren zouden aanpakken. Daar zouden zowel stenen- als webwinkels bij gebaat zijn:
- Webwinkels omdat ze niet verplicht worden om geld bij te leggen op een retour
- Stenen winkels omdat passen voordat je iets koopt noodzakelijk blijft
Want laten we wel wezen: van retourstromen van 30 procent en hoger in de kledingbranche wordt niemand beter. Voor het rondpompen van goederen is een grotere voorraad nodig, er worden meer spullen afgedankt (want: niet meer geschikt voor normale verkoop) en spullen leggen vele overbodige kilometers af.
Verkeerd aangeslagen
In mijn geval werd de irritatie over de heffing nog eens vergroot doordat ik steeds verkeerd aangeslagen werd. Er zat een toeslag mode bij. Wie mijn winkel kent, zal weten dat als ik ergens niet aan mee doe … dat mode is.
Onbegrijpelijk van de politiek. Het is ze wel gelukt om de heffing voor de Kamer van Koophanel te laten vervallen. Met als gevolg dat particulieren zich inschrijven omdat ze een Kvk-nummer nodig hebben voor een Makro-pasje of andere groothandel. Waardoor spookinschrijvingen ontstaan en de functie van de Kvk als bedrijvenregisterin het geding komt. En dat bureaucratische, voor webwinkels functieloze, gedrocht van een HBD laten ze gewoon nog een jaartje doorsudderen. Ze staan zelfs een prijsverhoging toe.
Bezwaar
Voor het eerst in mijn bestaan als webwinkelier maakte ik bezwaar tegen de heffing zelf. Met als argument dat het HBD niets voor webwinkels doet. Tegelijkertijd vroeg ik mijn heffingen over 2011 en 2012 terug. Ik had toen betaald omdat ze toch zouden verdwijnen, maar dat bleek dus anders.
De uitspraak op mijn bezwaar kwam niet binnen de wettelijke termijn van 6 weken. En het HBD gaf geen antwoord op mijn vraag om de heffingen 2011 en 2012 terug te storten. Dus ik stuurde gelijk een briefje terug om aan te geven dat ik het niet eens was met de uitspraak, dat de uitspraak buiten de wettelijke termijn was gedaan en daarmee niet ontvankelijk was. Verder stelde ik het HBD in gebreke voor het niet behandelen van mijn verzoek de heffingen 2011 en 2012 terug te storten.
Als antwoord kreeg ik onder meer dat ik na de uitspraak op mijn bezwaar over de 2013-heffing zes weken de tijd had gehad om bij de rechter in beroep te gaan en dat ik te laat was met mijn bezwaar tegen de heffingen over 2011 en 2012 en dat deze daarmee definitief onaantastbaar geworden waren. Ja duh. Voor 2011 en 2012 heb ik nooit een uitspraak gehad op mijn bezwaar, alleen aangepaste facturen. En de feitelijke omstandigheden zijn veranderd: het HBD is namelijk niet verdwenen. Zelf overschrijden ze voortdurend wettelijke termijnen. Ik bleef antwoorden dat ik de heffing over 2013 niet zou betalen.
Dwangbevel
De vordering werd overgedragen aan een gerechtsdeurwaarder. Het was betalen of een betalingsregeling treffen, anders zou ik een dwangbevel krijgen. Het HBD is semioverheid en kan zonder tussenkomst van de rechter zo’n dwangbevel uitvaardigen. Zodra je een dwangbevel hebt, kun je niet meer zonder tussenkomst van een rechter in beroep gaan over de inhoud van de vordering. Doch voor een dwangbevel dient wel de juiste wettelijke procedure gevolgd te zijn.
Mijn eerste antwoord was dat ik de incassokosten wilde betalen in ruil voor het vernietigen van de vordering. Dat leek me wel een vorm van een betalingsregeling. Daar ging men niet op in. Vervolgens heb ik bezwaar gemaakt tegen de incassokosten. Op Wikipedia had ik namelijk gelezen ‘dat incassokosten als niet redelijk worden beschouwd als schuldenaar de vordering heeft betwist en heeft aangegeven niet te betalen. Schuldeiser kan dan direct dagvaarden.’
Er volgden vele intimiderende schrijfsels van de gerechtsdeurwaarder. Ik gaf steeds aan dat de vordering niet klopte, dat ik niet zou betalen en dat ze geen dwangbevel konden uitvaardigen omdat er niet binnen de wettelijke termijn uitspraak gedaan was op mijn bezwaar.
Mijn laatste brief kun je hier nalezen. Na deze brief is er nog een poging ondernomen van de gerechtsdeurwaarder om de vordering telefonisch af te handelen. Gelukkig was er die dag een telefoonstoring, zodat ook dat via de mail afgehandeld kon worden. De verleiding is namelijk groot om alsnog te betalen. Maar in deze kwestie had ik inmiddels ingecalculeerd dat principes soms tijd en geld kosten.
Ook niet betaald?
Vrijwel iedereen die ik ken betaalt uiteindelijk. Daar kan ik ze geen ongelijk in geven. Er zijn leukere tijdsbestedingen.Ik ben benieuwd: zijn er webwinkels die tot op heden niet betaald hebben? Wat zijn de ervaringen van webwinkeliers die daadwerkelijk een dwangbevel hebben ontvangen? Is er ooit beslag gelegd op goederen of bankrekeningen?
Net de deurwaarder aan de deur met een dwangbevel. Wordt vervolgd.