Steen en been

Bij ons in het dorp dreigt een opstand onder stenen winkeliers. In de rest van Nederland trouwens ook. Dus wees maar blij dat u een webwinkel heeft.

Wat speelt er? Stenen winkeliers hebben het overal vreselijk moeilijk. We ervaren het nu bijna dagelijks: publicaties of documentaires over stenen winkelstraten met dichtgespijkerde ramen. Over het Sinterklaaspubliek dat in geen velden of wegen te bekennen is. Het begrip ‘steen en been’ krijgt zowaar een nieuwe lading.

Leefbaarheid
Je zult maar stenen winkelier zijn en naast of tegenover je komt een winkel leeg. Dan weet je: het wordt ongezellig hier, de mensen blijven weg. En ik ben de volgende … In dit klimaat zou je verwachten dat gemeenten iets doen. Vanuit hun verantwoordelijkheid om de leefbaarheid optimaal te houden. Ik zal niet zeggen: om kleine zelfstandigen te helpen, om de werkgelegenheid te bevorderen. Dat zou te veel gevraagd zijn.

Drogreden
Nee, bij ons heeft de gemeente in al haar wijsheid juist besloten om een heel nieuw winkelcentrum te laten bouwen, aan de rand van het dorp. ‘Dat trekt nieuw publiek aan’, zeggen ze dan. Bedoeld wordt: uit de omliggende dorpen. Die om dezelfde drogreden ook nieuwe winkelcentra aan het bouwen zijn. Dus lekker nieuwbouwen, terwijl er leegstand is. Er staat bij ons zelfs een hele bibliotheek leeg, exact midden in ‘t centrum. Een gigantisch leeg gebouw waarin je zo twintig nichezaakjes kan vestigen.

Weer gezellig
Dat zou pas van visie getuigen: een gemeente die de huur van lege panden garandeert aan startende ondernemers, aan kunstenaars, aan modeateliers, aan fietsenmakers. Kortom, aan een paar van die 23.000 webwinkeliers die nu nog op zolder zitten. Opdat het weer gezellig wordt. Maar ook andersom: een stenen winkelier die het in het dure centrum niet kan bolwerken, zou je de vrijheid moeten geven om vanuit een bedrijventerrein te verkopen.

Helaas. Het omgekeerde gebeurt. Niet alleen bij ons, maar in heel Nederland.

Ophoepelen!
Elke winkelier die niet netjes tussen de lijntjes kleurt, wordt de wacht aangezegd. Verkoopt u vanuit een bedrijfshal? Mag niet! Sluiten die tent. Webwinkel thuis met potentiële overlast door leveranciers? Ophoepelen! In ons dorp is toevallig net zo’n winkelier door de Raad van State in het ongelijk gesteld: zijn tuingereedschap mag hij niet vanuit z’n eigen (!) bedrijfshal verkopen, hij moet maar een winkel in het centrum huren à raison van een ton per jaar. Dat trekt die winkelier niet, dus blijft er niets anders over dan de business te sluiten, mensen te ontslaan, en zo gaat er nog meer leefbaarheid naar de knoppen. En als ik straks tuingereedschap nodig heb, moet ik naar een ander dorp. En doe ik dus daar de rest van de boodschappen. Hallo gemeente, hallo Raad van State, welk belang is hier nu gediend?

Praatje tussen de pampers
Maar het kan ook anders. Ergens in Nederland, in een piepklein dorpje, was lang, heel lang geleden de supermarkt ter ziele gegaan. De bewoners gingen die super steeds meer missen. Niet alleen omdat ze voor een pak melk 20 kilometer moeten rijden, maar vooral vanwege het praatje aan de kassa of tussen de pampers. Wat gebeurt? De dorpelingen leggen samen 50 mille op tafel om iemand uit hun midden (de supersmurf) te helpen een supermarkt te beginnen. Wat doet de gemeente Noordoostpolder? Die doneert 10 mille. Omdat zij wel beseft dat de tijden zijn veranderd. Hulde aan de gemeente Noordoostpolder. Zo moet het dus in heel Nederland.

Trouwens, Albert.nl negeert dit dorpje. Dus zeg ik: goed zo Albert, gaat lekker zo!