Als tien verschillende mini-shops ongeveer net zo veel verkopen als één grote, spreekt men van het ‘Long tail’ principe. U kunt dus kiezen: een allesomvattend webwarenhuis starten in draagbare apparatuur zoals pda’s, mobiele telefoons, notebooks en ander spul, of: een aparte pda-winkel, een mobieltjeswinkel en een notebook-winkel opzetten. U kunt zelfs nog verder verfijnen. Bijvoorbeeld een mobieltjeswinkel voor vrouwen, voor mannen, voor jongeren, voor slechthorenden, enfin: verzin ’t maar.
Het idee achter dit alles is dat kopers een shop zoeken die ’bij hen past’. Op maat. Dus een mobieltjeswinkel voor vrouwen die omlijst is met chatboxen (“Chantal, weet jij waar die knop voor is?”) en allerlei coole draagtasjes. Zo’n shop zou het volgens de theorie beter doen dan een ‘afdeling’ binnen een warenhuis. Ook al omdat je daar als consument te lang moet zoeken in het enorme aanbod.
De afgelopen drie jaar is deze theorie vaak, zeer vaak in het nieuws geweest. Chris Anderson schreef er in 2006 zelfs het gelijknamige boek over. Als gevolg daarvan was de Long tail op een gegeven moment hèt buzzwoord. Met voor- en tegenstanders. Ik was voor, en ik ben ’t nog steeds. Ik zeg wel eens: doe mij maar alle gespecialiseerde boetiekjes in stad A, dan zet ik aan kleding meer om dan V&D, C&A en alle andere warenhuizen in stad A samen.
Maar het is alweer een tijdje stil rond de Long tail. Tot deze week. Een Nederlandse professor, Anita Elberse, onderzocht de theorie met terugwerkende kracht en kwam tot een ontnuchterende conclusie. Vrij vertaald: ook op internet kun je nog altijd meer verdienen met een warenhuis dan met een groot aantal niche-shops. U kunt hier een interview met haar lezen.
Ik ben niet overtuigd. Vooral omdat Anita helemaal niet uitgaat van niche-shops (verschillende media), maar niche-producten binnen één en dezelfde shop (dus binnen hetzelfde medium). Anita serveert de hele theorie dus af op grond van het simpele feit dat een warenhuis meer verdient aan de snellopers dan aan bijproducten. Nou nou, baanbrekend hoor! Ik noem dat gewoon de 20%-80% regel: 20% van je aanbod is goed voor 80% van je omzet. Overbekend feitje, maar ’t heeft niets te maken met de Long tail.
Gelukkig kwam Blauw Research te hulp. Nog geen dag na de publicatie van het bovenstaande interview kopt Blauw: “Omzet handelsplaatsen groter dan alle webwinkels samen”. Alleen al in 2007 verhandelden consumenten voor zeker 4,6 miljard euro via sites als Marktplaats. Auto’s niet meegerekend. Bij webwinkels lag dat niveau op 3,9 miljard.
Het lijkt er dus op dat de Long tail-theorie alive & kicking is. Sterker nog: het is eigenlijk pas net op gang gekomen.
Prima artikel! Het gaat steeds meer draaien om segmentatie, authenticiteit en begrepen worden. Met het long tail principe kun je daar volledig in voorzien, zeker gezien de mogelijkheden welke internet biedt.
Veel van weinig kan ook veel opleveren. De toekomst ligt in de niches niet bij de V&D's en C&A's.
Heb je dat originele artikel ook gelezen? "Vrij vertaald: ook op internet kun je nog altijd meer verdienen met een warenhuis dan met een groot aantal niche-shops." Dat is mij iets te vrij vertaald. Er zit best veel nuance in het verhaal. Net als dat het Long Tail verhaal ook meer nuance bevat dan de samenvatting "De tail levert meer op dan de head".