Terug in de tijd - deel II

In een eerdere posting blikte ik terug op de start van mijn carrière als webwinkelier. Tijd voor het vervolg. Zo groeizaam als het de eerste jaren ging, zo moeizaam ging het vanaf 2009.

Enerzijds gingen Nederlanders steeds meer online kopen. Het webshoppen raakte ingeburgerd. Het werd makkelijker om online te kopen, onder ander omdat men ging internetbankieren. IDeal veroverde de Nederlandse markt.

Anderzijds was Artoek daardoor niet langer eenoog in het land der blinden. Webwinkels schoten als paddenstoelen uit de grond. Beter vindbare webwinkels. Grotere webwinkels. Mooiere webwinkels. Gebruiksvriendelijkere webwinkels. Webwinkels met meer marketingbudget. Webwinkels die onder de kostprijs werken. En copycats.

Software
Halverwege 2008 werd het de hoogste tijd voor een meer geavanceerde webwinkel. Met aparte productpagina's, zodat bezoekers niet meer een hele categorie hoefden door te scrollen. Met voor zoekmachine leesbare winkelpagina's, want tot dan toe was alleen de homepage dat. Met een flexibele winkelindeling zodat bezoekers via elke willekeurige route in mijn webwinkel de producten konden vinden. Ik heb toen maatwerk laten bouwen op mijnWinkel, omdat mijnWinkel inmiddels bezig was alles leesbaar te maken voor zoekmachines en ik bekend was met dat pakket.  

Op 6 februari 2009 ging de nieuwe webwinkel live. Met nette url’s. Met tweehonderd losse productpagina's. De door mij gewenste flexibele indeling was niet mogelijk met de software. Dat had ik opgelost door een catalogus te maken,  waarmee bezoekers via de meest gebruikte zoekwoorden de producten konden vinden:

Het werd nog erger. Aan de url van de productpagina's werd een broodkruimel toegevoegd. Mijn vaste korte url werd een lange dynamische url. Het doel daarvan was dat de bezoeker kan zien waar hij zich bevindt in de webwinkel en een stapje terug kan gaan door de url te ‘hakken’. En het leverde een extra trefwoord op in de url. Mijn inziens moet je niet rommelen met url’s. Broodkruimels horen op de pagina zelf, want het gros van de bezoekers kijkt niet naar de url om te zien waar hij zich bevindt, laat staan dat hij de url in mootjes hakt om te navigeren.

Samen met de webbouwer heb ik een oplossing bedacht om het dynamisch gebeuren en de door mij verfoeide canonicals te omzeilen. We hebben 27 overzichtspagina's met vaste url’s gemaakt op basis van een zoekopdracht op bepaalde trefwoorden. Labelen via een omweg. Seo-technisch werkte deze oplossing. Maar om het werkend te krijgen hadden we voor elk label een aparte productlijst nodig. 27 productlijsten dus. Die bij elke wijziging in de database alle 27 overschreven moesten worden. Dat vergde 30-45 minuten. Als ik ergens de voorraad van wilde aanpassen, was de webwinkel minstens een half uur van slag en kon er niet besteld worden. Er ontstonden spook-url’s, tientallen per dag. Lange afwijkende url’s voor de productpagina's. Meerdere url’s voor dezelfde productpagina werden naar Google gestuurd. Ze werden geïndexeerd, en de originele url verdween bij Google. Gemiddeld waren er steeds tweeduizend productpagina's geïndexeerd, terwijl Artoek maar tweehonded producten had.

Wet van de remmende voorsprong
Had ik een jaartje later maatwerk laten bouwen, dan waren er geen ombouwkosten geweest. Had ik geweten welke richting mijnWinkel op ging met de SEO, had ik geen catalogus aangemaakt met mijn eigen SEO-oplossing. Kort nadat ik mijn oplossing gebouwd had werd het bij mijnWinkel mogelijk om canonicals uit te zetten. Er zat lange tijd een gevoeligheid voor hoofdletters in url’s die ik er handmatig uitgehaald heb. Een moeizame verhuizing van subdomein naar submap. In tijden dat redirecten nog niet mogelijk was bij mijnWinkel. Winkeliers die later instapten kwamen in een gespreid bedje. Ik heb zelf de algemene voorwaarden moeten bedenken en schrijven omdat er geen voorbeeld was. Ik kwam ze al dan niet aangepast tegen (soms nog met de naam Artoek erin) bij nieuwkomers. Enzovoorts, enzovoorts.

Markt
Ondertussen was de crisis uitgebroken. Geen startende verkleedkistklanten meer die de pakjes per 20-30 stuks inkochten. De particulier die minder te besteden had. Minder baby's. Kinderdagverblijven die over de kop gingen. Bezuinigingen bij scholen.

Grote spelers veroverden met veel marketinggeweld de markt. Ze introduceerden gratis verzenden en retourneren. De consument werd verwender en veeleisender.

Onbeheerbaar gedrocht
Toen de omzet over 2011 wederom iets lager bleek dan het jaar ervoor en de carnavalsomzet 2012 tegenviel vond ik het welletjes. Ik ben ontwerper. Ik bedenk graag nieuwe dingen. Ik zet graag dingen op. Meedoen met het marketinggeweld (kortingsacties, verkooptechnieken, affiliate, gebedel om Facebook-likes, advertenties, goodies e.d.) daar had ik geen zin in. En het SEO-geneuzel was ik kotsbeu. Ik was mijn tijd aan het verprutsen door eindeloos naar de cijfertjes in Google Analytics te turen. De winkel met de voorraad verkopen vond ik geen optie, want het was een onbeheerbaar gedrocht geworden waarin alleen ikzelf nog de weg wist. Bovendien zijn het allemaal eigen producten die in eigen beheer gemaakt worden. Mensen die zoiets kunnen aansturen, dat zijn zelf ontwerpers. Die gaan niet andermans geesteskindjes verkopen. Dus hop, het dure maatwerk en de webbouwer de deur uit en gaan hosten bij een all-in-one aanbieder voor nog geen 2 tientjes in de maand. En daar roei ik met de riemen die ik krijg in plaats van  continu aan de boot te blijven sleutelen.

Nieuwe uitdaging
De markt zal vanzelf weer aantrekken. De prijzenoorlog die woedt zal doven. Tot die tijd houd ik de webwinkel in sudderstand. Ik overwoog in eerste instantie een boek te schrijven over eerlijk ondernemen. Zelfs een opzetje gemaakt. ‘Al is de verkoopleugen nog zo snel, internet achterhaalt hem wel’. Verstandige mensen hebben mij dat uit mijn hoofd gepraat. ‘Blog gewoon maar wat meer’, zeiden ze.

Mei 2013 kwam de nieuwe uitdaging op mijn pad. Een idee voor een spelletjesapp. Weer ouderwets schetsen, ontwerpen, nadenken. Alsof het weer 2002 is, toen ik met de webwinkel begon. Mijn enige angst is dat men denkt dat het een makkelijke manier van geld verdienen is. Dat men er massaal in gaat duiken. Dat er gratis standaardmodules komen om een app samen te stellen.