Journalist wordt webwinkelier - deel 7

Bart Nagel, al enkele jaren als freelance journalist aan Twinkle verbonden, springt in het diepe. Hij wordt webwinkelier. Hij gaat online leren tassen verkopen vanuit zijn boerenhuis op het Canadese platteland. Zijn markt wordt Noord-Amerika. In Twinkle doet hij zowel in het blad als op de website verslag van zijn vorderingen. In deze aflevering gaat Bart de betaalfaciliteit voor zijn website regelen.

Tekst: Bart Nagel 

Dit wordt de laatste aflevering voordat de site live gaat. Ik heb me dezer dagen op het maken van de teksten gestort. Hoewel ik schrijver ben van beroep, is dit toch wel even andere koek. Ten eerste moet alles in het Engels. Maar ondanks dat ik dagelijks Engels spreek, is het schrijven ervan geen tweede natuur. Ik heb dus letterlijk honderden websites en webshops bekeken om de juiste toon te raken. Ik wil niet te informeel overkomen en niet teveel afstand nemen. Maar dat geldt vooral voor teksten als About us, About Adrian Klis Fine Leathers (de leverancier en fabrikant van de tassen in mijn webwinkel) en Contact us.

Niet recht praten
Ik merk overigens dat steeds meer webshops met steeds minder tekst werken. Plaatje, prijs, paar kenmerken. Koopt u maar! Het is eigenlijk ook wel logisch. Online kopen is dermate ingeburgerd, dat het geen enkele toelichting meer behoeft. Dat maakt het online verkopen eigenlijk ook wel puur. Het product moet goed ogen, de prijs moet kloppen en de -toelichting moet minimaal zijn. Flinke lappen tekst hebben geen invloed. Alsof consumenten nu doorhebben: je kunt niet recht praten wat krom is.

Creditcardbetalingen
De laatste hobbel die ik moet nemen, is het regelen van mijn payment-faciliteiten. Ik heb eigenlijk maar één wens: -creditcardbetalingen moeten mogelijk zijn. De rest zie ik als franje. Ik weet dat een klein percentage klanten met PayPal en andere methoden wil afrekenen, maar creditcard is de norm. Zeker voor Noord-Amerika. En zeker voor het soort pro-ducten dat ik wil slijten. Leren tassen waarvan de retailwaarde ruwweg schommelt tussen de 120 en 330 Canadese -dollars, dat is spul waar de gemiddelde Canadees of Amerikaan in de fysieke winkel al zijn plastic voor trekt. Online is dat niet anders.

Creditcards staan bij de consument bekend om het betalingsgemak en de service. Maar ik weet ook dat creditcardmaatschappijen flinke prijzen vragen voor hun diensten. Ter vergelijking: consumenten betalen een vast bedrag voor het gebruik van hun kaart en een maandelijkse rente over transacties, die kan oplopen tot 1,5 procent. Webshops -dragen 2,5 tot 5 procent af aan de creditcardmaatschappijen. En daar is vrij weinig aan te doen, behalve hopen op de juiste betalingspartner. Nu zijn er verschillende partijen in de markt waar je als webshop je betalingen kunt onderbrengen. Denk aan Bibit, Ogone en Buckaroo. Ik heb niet echt voorkeur en ik zou ook niet zo snel weten waar ik op moet selecteren. Ik besluit op aanraden van Durk Jan de Bruin eens contact te zoeken met Buckaroo. Buckaroo is een van de Nederlandse payment providers. Ze hebben het voordeel dat je er al je betalingen kunt onderbrengen. Maar daar schijn je ook voor te betalen.

Geen nummers
In gesprek met accountmanager Maurits Dekker wordt me duidelijk dat ik hier een geval apart ben. Ik richt me niet op Nederland maar op Noord-Amerika. Volgens Maurits wordt dat lastig. Hij zegt namelijk dat de creditcardmaatschappijen er bijzonder strakke regels op nahouden wil je je als webshophouder kwalificeren voor een account. Ten eerste moet je bedrijf een kvk-nummer hebben.
Dat heb ik dus niet. Mijn bedrijf is in Canada geregistreerd en niet in Nederland. ‘Geen nood’, zegt Maurits, ‘geef dan maar je registratienummer van de ltd, de Noord-Amerikaanse versie van een bv.’ Helaas, die heb ik ook niet. Zelfstandige ondernemers zonder personeel hebben doorgaans geen bv. Buckaroo gaat kijken of er een mouw te passen valt aan mijn situatie.

Grenzeloos met grenzen
Tot slot vraagt Maurits me nog waarom ik met mijn tassen eigenlijk alleen maar op Noord-Amerika mik. ‘Als het exclusieve handgemaakte tassen zijn, zou je markt wel eens veel groter kunnen zijn dan je in de gaten hebt’, luidde zijn redering. Ik beaamde dat. Aarzelend vroeg ik me af of dat voor de betalingen nog gevolgen zou gaan hebben. Het is een situatie waar ik graag in de praktijk tegenaan zou lopen. Een klant wil kopen, maar het is niet zeker of de tas wel naar zijn of haar locatie verstuurd kan worden en wat de kosten daarvan zijn. Maar vooralsnog denk ik maar even in de lokale markt hier. Een consument die een beetje aan zijn portemonnee denkt, zou toch beter hier iets kunnen kopen. Voor een geïmporteerd product moeten invoerrechten betaald worden, en ik weet dat Nederlanders  hier heel scherp naar kijken. Nu ik erover nadenk, is grenzeloos online ondernemen helemaal niet zo grenzeloos.

Dit artikel verscheen eerder in Twinkle 05-2009

NB: In deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5 en deel 6 leest u over Bart's eerdere ervaringen als webwinkelier.