Postwanorder baalt: er is niets op tv

De tv’s blijven dus waar ze zijn: bij Otto. Een felicitatie is op z’n plaats. Waarvan akte. Voor de Stichting PostWanorder zijn de druiven zuur, uiteraard. Lees maar even mee wat zij aan haar contribuanten schreef (ik citeer een deel): 

“Beste deelnemers,

De vordering is afgewezen. Het Gerechtshof is van mening dat Otto niet twee maal een opdrachtbevestiging heeft gestuurd, maar een ontvangstbevestiging, zonder deze bevestigingen aan een materiële beoordeling te onderwerpen. Reden om het een ontvangstbevestiging te noemen, is omdat de wet nu eenmaal voorschrijft dat een website na een bestelling een ontvangstbevestiging moet sturen. Omdat dit zo in de wet staat, gaat het Gerechtshof ervan uit dat Otto die bevestiging ook als ontvangstbevestiging heeft bedoeld.

Volgens de Stichting is dat opmerkelijk, omdat beide bevestigingen niet inhoudelijk zijn beoordeeld en deze wel degelijk als opdrachtbevestigingen moeten worden beschouwd.

Ook het argument dat de tv dagen lang op de website geplaatst is gebleven terwijl Otto wist dat er daarbij een verkeerde prijsstelling werd gehanteerd, maakte geen indruk. Het was iedereen immers duidelijk dat het om een vergissing ging.

Deze redenering leidt er dus toe dat een ondernemer bewust, zelfs jarenlang, producten op internet kan aanbieden met een verkeerde prijs, om vervolgens na bestelling te kunnen zeggen: "Foutje bedankt, dat had je de prijs maar moeten onderzoeken". 

Dat een en ander tot wanorde kan leiden, is volgens het Gerechtshof niet juist omdat iedere consument bij twijfel onderzoek kan plegen naar de prijs, bijvoorbeeld om naar de klantenservice te bellen.

Dit was nu juist één van de redenen om in hoger beroep het eerdere vonnis van de rechtbank aan te vechten, namelijk dat op deze wijze elke ondernemer vrij spel heeft en de verantwoordelijkheid van de prijsvorming van een product bij de consument wordt gelegd. En dat nu, lijkt in deze roerige stuntmarketing tijden, geen eenvoudige opgave en zou in het consumentenrecht ook niet thuis mogen horen. Dus een dringend advies van de stichting aan elke consument in Nederland: geloof prijzen van ondernemers niet meer, en vraag altijd of deze kloppen.”

Tot zover PostWanorder. Ik zeg: geen tv, jammer dan, maar nu houden jullie wel tijd over om boeken te gaan lezen. Te koop via internet. Elk nadeel hep z’n voordeel.

Maar de contribuant die mij de brief mailde (een consument dus!), voegde er toch nog iets interessants aan toe:

“En dat amper een week na de Webwinkel Vakdagen. Echt een zwarte dag voor alle webwinkels! En natuurlijk rept Thuiswinkel.org er met geen woord over. Zij houden zich afzijdig en dat terwijl hun missie/visie anders doet vermoeden. Laten we het hier nu gewoon bij zitten? Kortom: als Otto wint, verliest de markt?” 

Waar deze consument op doelt, is dat er naar zijn idee weinig verhaalsmogelijkheden zijn voor individuele consumenten. Immers, de Consumentenautoriteit behandelt vooral collectieve gevallen waarvan de uitkomst een algemene impact heeft. Thuiswinkel.org zou dus volgens deze consument de partij moeten zijn die een standpunt inneemt. Gevraagd, maar ook ongevraagd. Bijvoorbeeld over de algemene uitkomst van deze case die voor alle consumenten geldt. Deze consument voelt zich hoe dan ook niet ‘automatisch’ beschermd door (het logo van) Thuiswinkel.org, en dat terwijl men pretendeert (ook) een consumentenorganisatie te zijn.

Ik denk dan hardop: misschien wreekt zich juist in dit soort cases dat Thuiswinkel.dinges twee heren dient: zowel bedrijven als consumenten. Branche- en Consumentenorganisatie, maar - en er komt een moment dat consumenten zich dat realiseren - waarvan de pot gespekt wordt door die bedrijven. Vroeg of laat moet er een keer echt gekozen worden, vermoed ik.