Een nationaal onderzoek naar de omvang en vormen van creditcardfraude via internet is broodnodig. De Telegraaf sprak vandaag in een bericht over een ‘Fraudegolf voor webwinkels’.
Creditcardmaatschappijen en banken moeten hierin snel actie ondernemen. Daarnaast is een centraal meldpunt voor bank- en creditcardgerelateerde cybercrime nodig, waar gedupeerde webwinkels aangifte kunnen doen en waar opvolging door politie prioriteit krijgt.
Webwinkels zijn regelmatig slachtoffer van creditcardfraude, waarbij consumenten of internetbendes bestellingen doen via internet en vervolgens de betaling na ontvangst van de producten terugdraaien via de creditcardmaatschappij. Vervolgens moet de webwinkelier maar bewijzen dat er daadwerkelijk sprake is geweest van een aankoop, wat inhoudt dat de webwinkel opdraait voor de kosten als dit niet lukt.
Een nationaal onderzoek naar de omvang van het probleem en mogelijke maatregelen is dan ook broodnodig. Thuiswinkel.org pleit via haar werkgroepen Betalingsverkeer en Fraude & Veiligheid al langer voor onderzoek en maatregelen, maar vindt geen gehoor bij de betrokken partijen in de financiële sector. Toch kan dit zo niet langer, als de sector hier zelf geen actie in onderneemt moet het Ministerie van Financiën op korte termijn het initiatief nemen.
Het wordt ook de hoogste tijd voor een centraal meldpunt cybercrime, waar gedupeerde webwinkels met hun aangifte gehoor vinden. Webwinkels en ondernemers kunnen nu nergens terecht met hun klachten, de lokale politie mist hiervoor eenvoudigweg de kennis. Een gespecialiseerde instantie voor de registratie van deze klachten en het nemen van maatregelen ten behoeve van opsporing is er nu niet. Het is dan ook hoog tijd dat deze er komt, de bal ligt wat dat betreft in Den Haag. De overheid heeft de plicht haar burgers te beschermen en kan dit probleem niet langer negeren.
Helemaal mee eens! Dit gaat zo niet langer... als consument heb ik het nu 3 keer in 10 jaar meegemaakt... En dat is best zorgwekend.
Het is a priori beter om dit binnen de branche op te lossen. 1 -Pakje verzonden, consument ontkent onvangst. Postbedrijf legt dit risico bij de winkelier neer. 2- Pakje verzonden, consument ontkent gebruik creditcard. Issuer legt dit risico bij de winkelier neer. Tja, winkeliers zijn altijd de l.. Maar gelukkig is er Thuiswinkel.org, die alle partijen op hun gezamenlijke (!) verantwoordelijkheid wijst om het thuiswinkelen volwassen en succesvol te maken. Op straffe van niet meer uitgenodigd worden voor een feestje. Want regulering of technische innovatie, daar hebben we de politie of 'Den Haag' toch niet voor nodig?
Niet in alle gevallen waarin een klant een terugbetaling aanvraagt bij de creditcardmaatschappij, is er sprake van frauduleus handelen. Het is van belang dat de creditcardmaatschappijen duidelijke regels hanteren wanneer een verzoek tot terugbetaling al dan niet wordt toegewezen. Er is geen sprake van dat klanten zelf een betaling terugdraaien, zoals gesuggereerd. Die terugbetaal-regels moeten natuurlijk wel vooraf helder zijn bij zowel de consument als de webwinkelier. Ik lees niets over eventuele onduidelijheden omtrent deze regels en mis eventuele kritiek op de toepassing van deze regels door de creditcardmaatschappijen. Jongen schrijft wel: "Vervolgens moet de webwinkelier maar bewijzen dat er daadwerkelijk sprake is geweest van een aankoop (...)". Ik zie hier het probleem niet van. Het is toch niet verwonderlijk dat de creditcardmaatschappijen vragen om een bewijs van de overeenkomst met en levering aan de creditcardhouder? Het mag van de webwinkelier toch verwacht worden dat hij orde op zaken heeft? Als de webwinkelier de controleprocedures niet heeft nageleefd, waarom moet de politie er dan bij worden gehaald? Laten het hem zélf civielrechtelijk oplossen. En als er al sprake van fraude is, hoe moet er dan zonder documentatie ooit een zaak van worden gemaakt? Ik proef uit het verhaal dat het terugbetaalbeleid van de creditcardmaatschappijen wel bekend is, maar het de webwinkeliers niet schikt, en zij deze blijkbaar onvoldoende naleven. Echter: als de webwinkelier die voorwaarden niet lust, wat let hem dan om de betreffende creditcards niet meer te accepteren? Dan vervalt natuurlijk de mogelijkheid voor het aanbieden van betaling achteraf via die weg. Het is echter de vraag of het wenselijk is dat webwinkeliers afhankelijk zijn van een derde partij om betaling achteraf aan te bieden. Als er problemen ontstaan, dan zijn de belangen van de webwinkelier en die derde niet noodzakelijk dezelfde, en is de vraag in hoeverre die derde mee wil werken om de vermeende fraudeur aan te pakken. Zolang de creditcard de enige mogelijkheid tot betaling achteraf is die de webwinkelier aanbiedt, is hij tot de creditcardmaatschappijen veroordeeld. Dit zou in Nederland, waar creditcards nog geen gemeengoed zijn, toch anders moeten kunnen. Jongen zou daar aandacht aan kunnen besteden. Zolang er op internet onbetrouwbare webwinkels bestaan, zal er altijd vraag blijven naar een mogelijkheid tot betaling achteraf - of vooraf met terugboekmogelijkheid. Dit ongenuanceerde verhaal van de directeur van de branchevereniging is echt onvoldoende.
@ onbekende hieronder: says who??